Historisch gezien zijn mijn gevoelens rond eten pragmatisch geweest.
Het was niet ongewoon om te gaan zitten om te eten, om even later op te kijken en schoongelikte vorken en een paar kruimels te vinden.
Ik ben opgegroeid in een op productiviteit gerichte omgeving die clichés zong als “Voedsel is brandstof” en “Eet om te leven; leef niet om te eten.” Mijn moeder kookte de meeste nachten plichtsgetrouw: geroosterde kip, macaroni met kaas, af en toe een bevroren lasagne. Nadat we onze borden in de keuken hadden opgestapeld, viel mijn gezin op de bank in elkaar en aten we het diner op zonder veel na te denken over wat we proefden. Het was niet ongewoon om te gaan zitten om te eten, om even later op te kijken en schoongelikte vorken en een paar kruimels te vinden.
Met zoveel diners voor de tv, was etenstijd voor mijn gezin geen moment om te ontspannen van onze dagen terwijl we onze buiken vulden. Het was eerder een irritante pitstop voor de klusjes of schoolwerk voordat we naar bed gingen, en we vinkten het routinematig af als gewoon een ander item op de takenlijst. De onderliggende boodschap was dat eten een last was. Eten was een taak die je zo snel als je kon kauwen moest voltooien, waardoor het potentiële genot van een doordachte maaltijd niet de moeite waard was om in te investeren.
Hoe drukker ik was, hoe minder goed eten, of helemaal niet, een prioriteit was.
Deze passieve relatie met voedsel ging door in mijn volwassen leven. Hoe drukker ik was, hoe minder goed eten, of helemaal niet, een prioriteit was. Ik zou vele late nachten doorbrengen met het zoeken naar een tv-diner dat ik was vergeten te kopen, of ik smeerde een boterham met pindakaas om mijn maag te laten stoppen met grommen, zodat ik weer aan het werk kon .
Pas toen ik halverwege de twintig ernstige acne kreeg, veranderde er iets. Nadat mijn dermatoloog me een medicijn had voorgeschreven dat ik niet wilde nemen, hoorde ik een interne stem fluisteren: “Je gezicht vertelt het verhaal van wat er onder je huid gebeurt.” Ik wees beleefd het recept af en verliet die ochtend de spreekkamer, vastbesloten om een holistische benadering te vinden. Ik had weinig controle over de factoren die bijdroegen aan mijn puistjes – ik kon ze niet dwingen om sneller te genezen of nieuwe puistjes te voorkomen – maar ik had controle over wat ik mijn lichaam voedde. Toen ik leerde hoe ik beter kon nadenken over wat ik at, begon eten me niet alleen genezing te brengen, maar me ook verrassende vreugde te brengen.
Ik ben begonnen met boodschappen doen. Vroeger was dit een vervelende klus. Ik pakte mijn mand en zoefde gedachteloos door de gangpaden met hetzelfde enthousiasme als tijdens mijn ochtendrit. Ik gooide de gebruikelijke dingen erin – een doos van dit, een blikje van dat – en ging daar weg zo snel als ik binnenkwam.
Plots verkende ik de kleurenrijkdom van de supermarkt en het begon mijn relatie met eten te veranderen.
In mijn opknapbeurt begon ik echter langzaam door de winkel te lopen en liet mijn ogen dwalen. Ik nam nota van wat mijn blik trok zonder oordeel – de tinten rood, groen en geel die de appelselectie bespikkelden, de zetmeelrijke ruwe schil van stapels aardappelen, de verscheidenheid aan brood en rijst en pasta. Zelfs als ik geen idee had wat een item was of hoe ik het moest bereiden, eerde ik het feit dat mijn aandacht ernaar werd getrokken en plaatste ik het in de kar. Plots verkende ik de kleurenrijkdom van de supermarkt en het begon mijn relatie met eten te veranderen.
Ik begon ingrediënten in de supermarkt te zien, zoals kunstbenodigdheden die ik mee naar huis kon nemen, mixen en waarmee ik kon spelen. Met de inspiratie van opengeslagen kookboeken op mijn salontafel en de feeds van een handvol Instagram-accounts als leidraad, begon ik te experimenteren met ingrediënten die nieuw waren in mijn keuken en nieuw voor mij. Gaandeweg ging er een nieuwe wereld open en het rook er heerlijk.
Mijn meest geliefde maaltijd werd een stevig ontbijt van eieren uit de wei die te gemakkelijk gekookt waren met geroosterde zoete aardappelen bereid met zout, peper, knoflookpoeder en paprika. Ik zou het juk breken en het zou als een zachte waterval over de aardappelen lopen. Aan de zijkant zou ik verse microgreens en een handvol bosbessen toevoegen. Met deze dans van kleuren werd mijn ontbijtbord elke ochtend een heerlijke traktatie voor mijn ogen, en naarmate de tijd verstreek, zou dat dunne beige pakje havermout waar ik eerder genoegen mee nam niet langer volstaan.
Ik leerde op mijn intuïtie te vertrouwen terwijl ik mijn smaakpapillen ontwikkelde en mijn bord als een canvas begon te zien.
Ik zal niet liegen. Terwijl ik speelde met ingrediënten waar ik nog nooit mee had gekookt, maakte ik veel bizarre, onsmakelijke maaltijden. Met vallen en opstaan belandden veel items in de prullenbak in vage herinneringen aan rubberachtige aubergine en couscous die verkeerd waren gegaan. Maar gaandeweg leerde ik mijn intuïtie te vertrouwen terwijl ik mijn smaakpapillen ontwikkelde en mijn bord als een canvas begon te zien. Als een maaltijd visueel saai overkwam, zou ik de juiste kleur vinden om het te laten opvallen. Misschien was het een handvol gedroogde veenbessen voor een scheutje dieprood of gehakte walnoten voor knapperigheid en een neutrale pauze tussen tinten. Wat het ingrediënt ook was, ik ontdekte dat de relatie met kleur, smaak en voeding op zo’n manier met elkaar verweven was dat het bereiden van maaltijden een opwindend arrangement maakte om te creëren in plaats van een alledaagse taak om te volbrengen.
Voor het eerst werd eten een ruimte voor vreugde. Na een tijdje leerde ik gerechten te verzinnen waarvoor mijn hart en lichaam me dankbaar waren terwijl ik ze at – gerechten die ik niet langer gedachteloos voor de tv wilde verslinden of snel tussen werksessies door snel wilde consumeren: Fluffy quinoa diende als een bed voor hoekgesneden asperges gekleed in pittige, donkere balsamicoazijn. Stevige chorizostoofpot bestrooid met dun gesneden groene uien zorgde ervoor dat elke stomende lepel aanvoelde als een liefdevolle knuffel van een potige opa. Geroosterde bruschetta gepeperd met verse basilicum en een glas gekoelde Pinot Grigio – zijn we in Italië?
Voedingsdeskundigen noemen dit het eten van de regenboog. Kleuren in groenten en fruit duiden op de aanwezigheid van rijke fytonutriënten, een stof die volgens Harvard Medical School ons beschermt tegen chronische ziekten. Plots werd er opzettelijk in elke hap gestopt en ik kon het niet laten om ervan te genieten.
Maaltijden zijn nog steeds “brandstof” voor mij, maar nu op een manier die veel meer door vreugde gedreven, creatiever en levengevender is. De handeling van het bereiden van een voedzaam en kleurrijk bord is niet langer een taak om te verdragen. Het is een dagelijks geschenk om van te genieten.
De handeling van het bereiden van een voedzaam en kleurrijk bord is niet langer een taak om te verdragen. Het is een dagelijks geschenk om van te genieten.
Het heroverwegen van onze relatie met eten en koken kan complex, emotioneel en ontmoedigend aanvoelen. Dus laten we beginnen met één maaltijd. Laten we beginnen met één bord. Als we stoppen om de tinten, texturen, temperaturen en porties op te merken, kunnen we de hiaten identificeren en experimenteren om balans te creëren. Of het nu een andere kleur is om diepte toe te voegen of een nerf of groente om een nieuwe vorm in op te nemen, onze platen zijn onze canvassen en we hebben alle intuïtie die we nodig hebben om ze prachtig te schilderen.
Cheyanne Solis is een schrijver uit Californië. Als ze geen bruiloften plant of zich gedraagt als een opa door vogels te kijken in het park met een exemplaar van de Sunday Times, raakt ze gefascineerd door de menselijke ervaring en werkt ze aan het schrijven van woorden om alles te omhullen.